Η συζήτηση που άνοιξε για πιθανή συνεργασία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με τις «υπόλοιπες δημοκρατικές δυνάμεις», θα αποδειχθεί εξαιρετικά επιζήμια.
Στην παρούσα φάση εξυπηρετεί όσους πιθανόν φαντάζονται τον εαυτόν τους στο ρόλο του ηγέτη μιάς μελλοντικής συμμαχίας.
Εκτιμάται ότι κάποια στελέχη κινούνται με προσωπική ατζέντα και χρονικό ορίζοντα τις επόμενες εκλογές, προεξοφλώντας από τώρα εκλογική ήττα που αυτομάτως θα εγείρει ξανά ζήτημα αλλαγής ηγεσίας.
Πρώτος ανέλαβε να σύρει τον χορό ο Γερουλάνος για να μας εξηγήσει, ότι όχι μόνο με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αλλά γιατί όχι και με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και με τον Βαρουφάκη.
Το χορό ακολουθεί ο Κατρίνης, που τον σέρνει μιά χαρά. Από πίσω ακολουθούν στελέχη, βλέπεις επείγονται, τα χρόνια περνούν. Για να είμαι δίκαιος, τον χώρο είχε ανοίξει ο Δούκας την προεκλογική περίοδο.
Και αντί ο Ανδρουλάκης να «σπάσει αυγά», «αέρα δέρει», αποδίδει την ευθύνη για το θέμα των συνεργασιών στην κυβέρνηση, λέγοντας ότι σκοπίμως συντηρεί αυτή τη συζήτηση. Προφανώς και τη συντηρεί, κορόιδο είναι; Δώστε του και άλλα τέτοια!
Στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. σχολιάζουν ότι ο πρόεδρος μπήκε στη συζήτηση για κυβερνητικά σχήματα την επόμενη των εκλογών, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, αντί εξαρχής να κόψει κάθε σχετική συζήτηση.
Ισχυρίζονται ότι με αφορμή τη δική του τοποθέτηση άρχισαν να γίνονται ερωτήσεις σε κάθε δημόσια εμφάνιση εκπροσώπων για το θέμα των συνεργασιών.
Όπως καταλαβαίνουμε ένα δεύτερο ημίχρονο αμφισβήτησης εξυφαίνεται.
Αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θέλει να αποτελέσει τον κορμό μιάς μελλοντικής κυβέρνησης, πρέπει να γίνει πρώτο κόμμα. Και μόνο η συζήτηση μιάς πιθανής συνεργασίας με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. υπονομεύει αυτόν τον στόχο, συσπειρώνει το αντι – ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μέτωπο απέναντί του… Αν συνεχιστεί αυτή η πολυφωνία, η προοπτική της αποσπείρωσης είναι βέβαιη.
Η συνεχής επαφή με την αντίφαση, σαφήνεια – ασάφεια, συνεργασίες – μη συνεργασίες, είπα – ξείπα, μετριάζει το ενδιαφέρον για την αξία της αλήθειας ιδίως για πολιτικά κόμματα, θαμπώνει την ικανότητα της κρίσης, έρχεται η απογοήτευση και επιστροφή τελικά στην προ των Ευρωεκλογών μιζέρια.
Αποτέλεσμα, να βρίσκουμε ενδιαφέρον, επάρκεια και ευχαρίστηση μόνο στην ιδιωτική ζωή, εξού και η αποχή.
Μην απογοητεύετε άλλο όλους αυτούς που περιμένουν σημάδια αυτοβελτίωσης. Γιατί το αναπόφευκτο κενό θα το καλύψει κάτι άλλο.
Μιχάλης Βασ. Σούμπλης
